Hoe vrienden te maken en invloed uit te oefenen – The Handwritten Letter Appreciation Society

Het is iets meer dan twee maanden geleden dat we in The Guardian verschenen over de nieuwe (maar ik weet niet zeker of de verbeterde) zegels met streepjescodes, en hoe ik het ook probeer, het blijft een gevoel van neerslachtigheid oproepen als ik ernaar kijk. Het stuk van Simon Usborne bracht veel discussie op gang en verhoogde het profiel van het schrijven van brieven en filatelie, en leidde verbazingwekkend genoeg tot meer dan 100 nieuwe leden bij THLAS. Het is een beetje moeilijk om mijn relatie met Royal Mail eruit te peilen, maar ik heb nooit iets gehoord van de CEO, Simon Thompson, in antwoord op een brief die ik hem in februari terugstuurde. Maar om eerlijk te zijn, hij zit er momenteel waarschijnlijk tot zijn nek in, dus ik vind het niet erg.

Het ging absoluut allemaal een beetje gek de week nadat het artikel naar de drukker ging. Ik wist dat er op een gegeven moment iets uit zou gaan, maar ik wist niet wanneer, en toen ik op maandag 4 juli wakker werd en dacht dat het een eenvoudige, niet erg veelbewogen week voor me leek, was ik nogal verrast om veel meldingen te zien op Twitter wijst me in de richting van De beschermer stuk in de G2-sectie. Tegen het einde van het spel die dag had ik verschillende verzoeken voor interviews gehad, veel nieuwe leden en een kleine beurt op BBC Radio 4 die met Evan Davis sprak. Dat is allemaal een vreemde buitenlichamelijke ervaring als je het ooit hebt gedaan. Mediamensen die je zo goed kent van je tv of radio, en daar heb je een praatje met ze op de behoorlijk krachtige nationale radio. Ik voel me altijd zeer vereerd en gevleid om gevraagd te worden, ook al is het surrealistisch om ingeklemd te worden tussen keiharde krantenkoppen, maar zoals ik mezelf altijd in herinnering breng, is THLAS een luchtige vereniging met een belangrijk doel: het schrijven van brieven en handgeschreven brieven terugbrengen voor iedereen op de kaart.

Ik waardeer het dat sommige media gedijen op controverse, maar 1) ik wil niet als een boos persoon klinken, vooral niet over postzegels, en 2) ik geef er de voorkeur aan om te discussiëren en te analyseren wat ik en anderen van een probleem vinden. Een vriendin zei dat ze dacht dat ik niet zo boos en controversieel was als Evan had gewild, maar een paar mensen die ik ken hielden me op straat aan en zeiden dat ze me uit hun radio hadden horen komen en dat ze ervan genoten hadden , waardoor ik moest grinniken. Mijn oom in Reading hoorde me zelfs en liet mijn tante mijn moeder bellen om dat te zeggen. Beroemdheid, hé!

Sky News nam contact op om een ​​interview op te nemen (eek!) maar toen bleek dat een andere Johnson die dag de schijnwerpers stal (ik denk dat ik stiekem opgelucht was), en The One Show nam ook contact op. De jonge onderzoeker, ik weet niet zeker, begreep wat hem was toegewezen en betrapte me ook een beetje op mijn hoede. Toen ik zei dat ik er niet op uit ben om een ​​vijand van Royal Mail te maken (in feite is de Society er helemaal op uit om ze te helpen), zei hij: “Nou, ja, ze zouden een machtige vijand zijn om te maken”, wat nogal werd mijn geit – waar komt die uitdrukking vandaan? Ik heb daarna een e-mail gestuurd om te zeggen dat THLAS echt gaat over het aanmoedigen en inspireren van mensen om brieven te schrijven (en postzegels te kopen) en zou het stuk daar meer over kunnen gaan dan de lelijke postzegels – ik moest erop wijzen of het doorging, met of zonder mij, mijn ergernis over de streepjescodes had Royal Mail zelfs gratis een slot op primetime-tv opgeleverd, dus ik kan niet allemaal slecht zijn. Ik heb niets terug gehoord.

Hoe dan ook, de grootste coup van dit alles is dat de geweldige Axel Scheffler, illustrator van Postman Bear and the Gruffalo, The Guardian zag en mee wilde doen! Stephen Fry krijgt nu misschien een pauze van mij door te praten over zijn brief en Axel moet misschien het stokje overnemen.

En verdubbel verbazingwekkend, we zijn echt bijna 1.000 leden sterk! (936 op het moment van schrijven) De vier nullen op het certificaat waren meer omdat ik ze een lust voor het oog vond. Ik had nooit gedacht dat we ze allemaal nodig zouden hebben!

Wat een week om nooit te vergeten!

Dina