Om de een of andere reden duurt het altijd even voordat ik schrijf over onze tijd op het Purbeck Valley Folk Festival. Ik denk dat het deels komt omdat het tijd kost om het evenement te verwerken, omdat het zo’n biggie is in onze kalender en het even duurt voordat het naar beneden komt. Ook houdt een deel van mij vast aan het idee van “als je daar was, dan weet je het”, niet op een exclusieve manier, alleen dat is alles wat je moet weten in termen van real-life ervaring (en crikey, hebben we niet nodig een deel daarvan nu). Maar dat gezegd hebbende, is het leuk om je enkele hoogtepunten van onze tijd daar te vertellen, want het is zo’n speciale gebeurtenis en dit jaar meer dan ooit dankzij weet je wat. Een van de meest ontroerende dingen was om bands te horen zeggen dat het hun eerste optreden voor een publiek was sinds “the before times”.
Het kost nogal wat om alles bij elkaar te krijgen, maar ik ben altijd zo trots op wat we hebben neergezet en het was ongelooflijk om zoveel festivalgangers te zien langskomen om een ansichtkaart te schrijven of een ganzenveer te gebruiken of kleintjes mee te nemen voor stempelsticker plezier. En we hadden de meest verbazingwekkende discussies met allerlei soorten mensen over allerlei diepe en betekenisvolle en grappige en soms controversiële onderwerpen, evenals het schrijven van brieven en handgeschreven brieven natuurlijk. Deze kleine voorbijgaande gemeenschap van briefschrijvers die af en toe samenkomen in ons tuinhuisje tijdens een volksfeest, is een herinnering om voor altijd aan vast te houden.
Op praktisch niveau, en omdat we tijdens een pandemie niet veel mensen in een tuinhuisje wilden persen, verzamelden we zoveel mogelijk tafels en stoelen zodat we voor onze stand konden uitlopen en mensen zich konden verspreiden. Op een gegeven moment waren alle stoelen en tafels en zitzakken bezet en brachten mensen hun eigen stoelen mee om op te zitten met een van onze klemborden op schoot om een brief te schrijven. Net zoals de gigantische bubbels van Mr Wow die over het festivalterrein zweefden, voelde het als een grote gedachtenbubbel boven onze ruimte terwijl mensen langzamer gingen lopen en rustig nadachten over wat ze aan vrienden, familie of zelfs vreemden moesten schrijven.
We hadden ook geluk met het weer. De koude, mistige motregen van de opgezette dag maakte plaats voor zonnige periodes en een licht briesje – mijn perfecte Goudlokje-weer – niet te warm en niet te koud. Het was zo leuk om terugkerende gezichten van andere jaren en THLAS-leden te zien. Eén lid, Kate Bridge, maakte zelfs deel uit van de line-up voor het festival in de band Owl in the Sun. Ik denk dat ik dat dit weekend aan veel mensen heb verteld. Ze kwamen een van hun liedjes ten gehore brengen in de prachtige Gypsy Wagon en we beschutten ons voor het gure Thomas Hardy-weer in de hoedentent terwijl we samen een Victoria Sandwich aten. Ik was dat kleine natte intermezzo vergeten, maar ik denk dat het gewoon dat ene was.
Er zijn altijd enkele toevallige momenten bij Purbeck en de hoedentent die de laatste ruimte naast de caravans vond, was er weer een. Terwijl we met eigenaren John en Jane aan het kletsen waren, lachten we over hoe we hoeden hadden willen vinden als uniform voor het doen van onze leveringen op locatie, vooral omdat we er minder uitzagen alsof we tenten en campers van mensen omhulden, en uit de achterkant van hun stand kwamen ze produceerden twee perfecte kleine rode rookmutsen. Oh, we zagen er goed uit! De nieuwsgierige blikken waren het waard. Jane heeft ze zelfs gereserveerd voor volgend jaar. De vriendelijkheid van vreemden, hé.
Er is iets hartverwarmends aan het Purbeck Valley Folk Festival. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen. Misschien dat het vrij klein is in termen van muziekfestivals, zodat mensen zich echt als vrienden voelen, en in sommige gevallen zelfs als familie na jaren elkaar te hebben gezien. Het heeft een heel mooie sfeer, alsof je allemaal op iemands huwelijksreceptie bent, waar niet iedereen elkaar kent, maar je het gevoel hebt dat je op de een of andere manier verbonden bent, en vooral degenen die onze Society-stand komen bezoeken. Hoe dan ook, ik ben niet bang om te zeggen dat ik op een gegeven moment tijdens het festival misschien een traan heb gelaten tijdens het luisteren naar een van De adem’s liedjes. Ik denk dat het het besef was dat we daar waren met vrienden in de zon, helemaal naar livemuziek luisterden, en dat we weer op pad waren met The Handwritten Letter Appreciation Society. Het voelde als een heel bijzonder jaar en eentje die we nooit zouden vergeten.
Dina
Klik HIER om alle foto’s in de Galerij te zien.
