Elke keer als ik brieven lees die naar mij zijn verzonden met daarin een klein stukje van iemands levensverhaal, krijg ik altijd het diepe gevoel dat de brief op de een of andere manier bewaard moet blijven, en misschien is er een betere manier dan in The Handwritten Letter Appreciation Society Museum & Discovery Centrum. Slechts kleine fragmenten van jarenlange ervaringen, maar daar, onthuld in iemands unieke en eerlijke hand. De diversiteit van levens zo divers als het briefpapier waarop mensen me sturen, van kladpapier tot gepersonaliseerde briefhoofden of mooie kaarten, waarvan sommige misschien een uiting zijn van solidariteit met het schrijven van brieven, of edelstenen van wijsheid, of gewoon de therapie van herinneringen ophalen. Het valt me altijd op hoe belangrijk deze brieven zijn, en dat ik echt een manier moet vinden om ze veilig te bewaren. Vandaar het idee voor THLAS M&DC!
Hoe zou ik echter ooit een museum en een ontdekkingscentrum kunnen maken voor The Handwritten Letter Appreciation Society? Het voelt als een utopie van de hoogste orde. Waar zou het zelfs zijn? (Ik denk momenteel bij ons thuis, maar vertel het niet aan de familie.) Hoe kan het in vredesnaam worden gefinancierd? En zou er toch iemand willen komen? Ondanks dat ik af en toe een ‘geboren-op-een-woensdag’-gevoel heb (ik ben geboren op een woensdag), beschouw ik mezelf als een behoorlijk “kan doen” -persoon in hart en nieren en vooral als ik enthousiast ben over een project, maar de logistiek en de “eigenlijk wat ben je zelfs maar aan de slag met je Society museum idee’ sluipen er wel in, maar de brieven die ik krijg sporen me altijd aan om plannen te maken.
Ik wil niet echt dat ze in boeken worden gepubliceerd of aan een publiek worden voorgelezen (ja ja, ik weet dat ik op de zaken vooruit loop, en trouwens, ik heb daar de rechten niet voor). Ik zie het Museum en het Discovery Centre meer als een plek met twee helften: de ene, een ruimte om te komen schrijven en brieven te sturen en alle vreugde die dat met zich meebrengt, en de andere, een archief van de geschiedenis en correspondentie van de Society, waarbij elke brief een waardevolle toevoeging van een vriend, lid of onbekende en daar zo te lezen. Ik heb daar misschien ook toestemming voor nodig, maar de ervaring zou totaal niet-digitaal zijn. Geen kopiëren of fotograferen of het delen van brieven buiten het centrum. Een gekozen letter, een gelezen letter, een vervangende letter. Je neemt wat je eruit haalt, gedragen in je hoofd en hart. En eerlijk gezegd zijn er een aantal fantastische! Nee, dat neem ik terug. Elke letter is geweldig! Onze gemeenschap van briefschrijvers in de hele Society en daarbuiten doet mijn hart echt opzwellen. Ik kan je niet vertellen hoe trots en blij ik ben als ik lees hoe de Society de levens van mensen heeft geraakt.
Maar ja, de moeren en bouten van The Handwritten Letter Appreciation Society Museum & Discovery Centre ontgaan me op dit moment nogal, maar ik hoop dat het ooit zal bestaan. Door de brieven van mensen en de dingen die ze zeggen, denk ik dat het echt zou moeten.
Dina
PS Om mijn punt te bewijzen, spreidde ik alle brieven die ik in de tuin had verzameld uit voor een kleine fotoshoot en snuffelde ik in de doos waarop nog een antwoord wacht (eigenlijk drie dozen). Het eerste wat ik deed nadat ik bij de Society kwam, was brieven schrijven aan mijn peetdochters. Ik was zo blij om het mooiste antwoord te krijgen van de jongste (8 jaar). Haar opwinding spatte van de pagina en haar moeder vertelde me dat het ontvangen van mijn brief ‘een vuur in haar aanwakkerde’.’
