Het is altijd vleiend om te worden gevraagd naar mijn mening over een bepaald onderwerp met betrekking tot het schrijven van brieven, dus het was een leuke verrassing om te worden benaderd door auteur en schrijfster Sophia Money-Coutts over bedankbrieven en hun slinkende bestaan. Hier zijn mijn overpeinzingen…
Moeten we altijd handgeschreven bedankbrieven sturen?
Als oprichter van The Handwritten Letter Appreciation Society zou ik over het algemeen ja zeggen. Niet om een goed of rechtschapen persoon van je te maken (dat zal het doen) of omdat je dat zou moeten doen, maar omdat het een mooie gelegenheid is om pen op papier te zetten voor iemand die tijd genoeg aan je heeft gedacht om een geschenk te sturen. Het probleem dat ik heb is dat ik niet veroordelend wil overkomen als het gaat om bedankbrieven, wat altijd het gevaar is. Ik vind het eigenlijk best leuk als iemand af en toe geen een stuurt voor iets dat ik heb gestuurd, omdat het de schuldgevoelens en de druk verlicht als ik er om de een of andere reden ooit een mis, en misschien kunnen we een beetje kostbaar worden met bedankbrieven. Ik denk ook dat ik niet erg objectief kan zijn over het onderwerp, want in mijn gedachten, als je ergens door geraakt bent, schrijf dan natuurlijk een brief! Waarom zou je niet? Ik kan niets leukers bedenken dan iemand via een persoonlijke brief te laten weten dat hun cadeau is aangekomen, of dat het dagje uit heerlijk was, of hoe dankbaar ik ben dat de persoon iemand heeft geschreven aan wie ik hem heb gevraagd (Stephen Fry, Alan Titchmarsh, Dawn French kan daar voor instaan) maar ik weet dat veel mensen niet hetzelfde voelen.
Het is interessant de angst die bedankbrieven omringt; sommigen zeggen misschien een afschuwelijk karwei dat de glans wegneemt van het geschenk dat iemand je heeft gegeven. Misschien vind je het geschenk niet eens leuk, dus het schrijven van een bedankbrief lijkt nog erger te maken. Een sms of telefoontje is tegenwoordig veel sneller en goedkoper en klaart de klus in een mum van tijd, maar op de een of andere manier voelt het diep van binnen nooit voldoende. En we weten het allemaal, hoeveel we onszelf ook voor de gek houden.
En als je het leuk vindt om de geschenken te krijgen, zou het misschien een deel van de deal moeten zijn om een bedankbrief te sturen. Een soort tegoedbon voor het cadeau van volgend jaar. Ik moet hier meer over nadenken, maar ik vraag me af of afzenders van geschenken misschien een stuk moeilijker moeten worden. We voelen ons allemaal gekwetst als iets dat we doen niet wordt erkend, dus waarom zouden we dat gewoon absorberen als het mensen niets kan schelen. Maar dat is een geschenk niet precies dat – moeten we altijd een bedankje verwachten?
Communicatie is de afgelopen decennia natuurlijk veranderd, en we hebben de gewoonte gekregen om met veel mensen in één keer te ‘communiceren’, terwijl het hier bij THLAS gaat om het opnieuw aanwakkeren van de intimiteit van de één-op-één die zovelen van ons tegenwoordig missen. Ik vraag me af of, hoewel een sms of e-mail voor velen een onbeschofte manier lijkt om dank je wel te zeggen, het gewoon zo is dat we over het algemeen uit de gewoonte zijn geraakt om brieven te schrijven, en bedankjes voelen altijd zo formeel dat je verontschuldigd zou zijn voor denkend “Waarom moeite doen?” Maar misschien als het schrijven van brieven weer onderdeel van ons leven zou worden, zouden de bedankbrieven echt niet het karwei zijn waar iedereen ze voor neemt. Ze zouden een geweldige kans zijn om pen op papier te zetten voor iemand, ongeacht welk cadeau dan ook.
De ondergang van de bedankbrief voelt een beetje triest, alsof er iets kinderlijks is verdwenen en er iets meer humeurigs en ondankbaars voor in de plaats is gekomen. Er is echter geen brievenpolitie om het verplichte schrijven van bedankbrieven af te dwingen, dus onze aanpak bij THLAS is om het schrijven van brieven in het algemeen aan te moedigen en te inspireren, om mensen te helpen het voor zichzelf terug te vorderen, om “uw papier te vullen” met de ademhaling van je hart” (zoals een beroemdheid ooit zei), en om alle gedachten en vragen op te schrijven die je hebt over de persoon aan wie je schrijft. Misschien moeten geschenken, net als brieven, nooit komen met een verwachting van een antwoord, maar als de wereld weer van brieven schrijven zou houden, zouden ze dan niet natuurlijker komen?
Ik heb een hekel aan bazig zijn omdat het een vreselijke persoonlijkheidstrek is, maar misschien is het beter om te zeggen: “Schrijf gewoon de bedankbrieven – iedereen zal zich er beter door voelen, ook jij!” Of als je niet van bazig houdt (wie wel), mag ik dan voorstellen dat je iemand uit het niets een brief schrijft en kijkt hoe het met je gaat. Ik zou er geld op zetten, je zult er geen spijt van krijgen.
Dina
